Poetry

Es el amor. Tendré que cultarme o que huir.
Crecen los muros de su cárcel, como en un sueño atroz.
La hermosa máscara ha cambiado, pero como siempre es la única.
¿De qué me servirán mis talismanes: el ejercicio de las letras,
la vaga erudición, el aprendizaje de las palabras que usó el áspero Norte para cantar sus mares y sus espadas,
la serena amistad, las galerías de la biblioteca, las cosas comunes,
los hábitos, el joven amor de mi madre, la sombra militar de mis muertos, la noche intemporal, el sabor del sueño?
Estar contigo o no estar contigo es la medida de mi tiempo.
Ya el cántaro se quiebra sobre la fuente, ya el hombre se
levanta a la voz del ave, ya se han oscurecido los que miran por las ventanas, pero la sombra no ha traído la paz.
Es, ya lo sé, el amor: la ansiedad y el alivio de oír tu voz, la espera y la memoria, el horror de vivir en lo sucesivo.
Es el amor con sus mitologías, con sus pequeñas magias inútiles.
Hay una esquina por la que no me atrevo a pasar.
Ya los ejércitos me cercan, las hordas.
(Esta habitación es irreal; ella no la ha visto.)
El nombre de una mujer me delata.
Me duele una mujer en todo el cuerpo.

Dream Song 4

Filling her compact & delicious body
with chicken páprika, she glanced at me
twice.
Fainting with interest, I hungered back
and only the fact of her husband & four other people
kept me from springing on her

or falling at her little feet and crying
‘You are the hottest one for years of night
Henry’s dazed eyes
have enjoyed, Brilliance.' I advanced upon
(despairing) my spumoni.—Sir Bones: is stuffed,
de world, wif feeding girls.

—Black hair, complexion Latin, jewelled eyes
downcast . . . The slob beside her feasts . . . What wonders is
she sitting on, over there?
The restaurant buzzes.  She might as well be on Mars.
Where did it all go wrong? There ought to be a law against Henry.
—Mr. Bones: there is.

Wykup na giełdzie wszystkie akcje!
Zaskocz swą koronacją nację,
Tryumf zapewnia admirację.

WINTERREISE / PODRÓŻ ZIMOWA. WIERSZE DO MUZYKI FRANZA SCHUBERTA

„Wpadacie jak po ogień”,

wytyka nam od lat

z właściwym sobie chłodem

ten niewłaściwy świat.

„Po ogień" to przesada,

lecz wpadliśmy — to fakt.

„Po ogień" to przesada,

lecz wpadliśmy — to fakt.

A wypaść — nie wypada: okazać trzeba takt.

Wypadać — nie wypada:

poza tym — nie ma jak.

Niejasno nam zagraża

i mrozi w żyłach krew

gościnność gospodarza

tych lodowcowych stref.

„Pokochasz Kraj i Klimat"?

Brak na tę czelność słów.

„Pokochasz Kraj i Klimat"?

Brak na tę czelność słów.

Wokoło pustka, zima

i ujadanie psów.

Nad głową eter, zima,

i chirurgiczny nów.

Poranne odśnieżanie to,

jakby logik rzekł,

przyjęcie dwu przesłanek

zawartych w słowie „śnieg":

tej, że upadły anioł

nie wróci tam, skąd spadł,

i tej, że pozostaniem

zbyt skomplikuje świat.

Ach, krystaliczne biele

zmieszane pół na pół,

gdy można ci, aniele,

nareszcie sypać

na rany sól!

Ach, pragmatyczne cele

zmieszane pół na pół

z mściwością, gdy, aniele,

na twoje rany

sypiemy sól!

III

Anteny między kominami,

żółtego dymu pierwszy haust:

te dachy, świty nie za nami —

są wciąż nad nami,

wewnątrz nas.

Najbielszy nawet transatlantyk

gdy ruszał w tropikalny rejs,

brał nas nasiąkłych wonią tamtych

grudniowo zadymionych miejsc.

Oceaniczne bryzy, wiejcie;

nam nawet w snach

zapiera dech

zbyt dobrze znane dawne miejsce

i żółty dym, i czarny śnieg.

Oceaniczne bryzy, wiejcie:

w nas nawet w snach zamiera dech:

zbyt dobrze znamy swoje miejsce,

zbyt dobrze znamy swoje miejsce

i żółtozęby jego śmiech.

A może myśmy wcale

nie mieli wznieść się nad

ten jeden, ten widzialny,

ten tymczasowy świat?

ten taki sobie świat?

A może wzrost nad ziemię

na metr z czymś lub sześć stóp —

to już wniebowstąpienie?

Dopiero po nim — grób?

I może tym niebiosom

przez siedemdziesiąt zim

zamilkłym z zimna głosem

śpiewamy dźwięczny hymn,

śpiewamy, wdzięczni, hymn?

I może słowo „losem"

w wersyfikacji zim

tak z „lodem" jak i z „mrozem"

poprawny tworzy rym,

dokładny tworzy rym?

Pęsetką wiecznych lodów

ścisnąwszy glob z dwu stron,

na Ów rzeczowy dowód

rzeczowo patrzy Sąd;

w dwa zimne ognie lodu

ujęła z obu stron

spłaszczony zarys globu

nie całkiem widoczna dłoń.

Sąd nie Najwyższy nawet —

nic podobnego, skąd:

nie chodzi w tej rozprawie

o zbrodnię, ale

o drobny błąd;

przy średniej ledwie wprawie

doraźny nawet Sąd

ustali, kto w tej sprawie

niechcący, ale

popełnił błąd.

Kto przyjął, że niezmienny

miał zostać pierwszy plan:

błogości wśród zieleni i

szumu morskich pian?

Pogodny szum zieleni!

Łagodność morskich pian!

Jesteśmy wręcz zdumieni:

był kiedyś taki plan?

Nie Ostateczny wcale —

wystarczy zdrowy sąd,

by zwęszyć w ideale

przesłanki błędnej swąd;

kto przyjął arbitralnie,

że lodowaty prąd

omijać będzie stale

nasz obiecany ląd?

Ujęty ze stron obu

w polarnych szczypiec chwyt,

glob nie ma już sposobu,

by wtrącić coś,

by podnieść krzyk;

i tylko trzęsień drgawka,

ten tektoniczny tik,

Sądowi daje z rzadka

mimiczny znak:

„To każdy z nich;

to każdy z nich".

VI

„U wrót, gdzie chłodna studnia

i starej lipy cień,

w upalne popołudnia

niejeden śniłem sen.

Niejedno czułe słowo

w lipowym ciąłem pniu;

i tęsknię wciąż na nowo

do cienia i do snu.

Dziś idę w pustkę zimy,

w zawieję, mróz i mrok;

z oczyma zamkniętymi

potykam się co krok.

A w dali wiecznie słyszę

szumiącą zieleń słów:

Wróć do mnie, w moją ciszę,

w pogodę dawnych snów.

Kąśliwy wiatr zimowy

przenika mnie jak nóż,

porywa czapkę z głowy

lecz nie zawrócę już.

I brzmi od godzin wielu

zielone echo słów:
Wróc do mnie, przyjacielu,
do ciszy dawnych snów.

I brzmi od godzin wielu
Zielone echo słów:
Wróć do mnie, przyjacielu,
do ciszy dawnych snów,
do ciszy dawnych snów"

VII

Spod okładu arktycznego
spływa gorączkowy pot.
Rzecz nie bardzo w stylu śniegu,
jego zwykłych szkód i psot —
stylu raczej cool niż hot.
Wyobraźnia znów nie zgadła:
komunałem było już,
że mróz wieczny ściśnie gardła,
a tu — morze sięga ust?
Nawet gorzej: wsiąka w mózg.
Śniegu, co się z tobą dzieje?
Nowy adres, imię, stan?
Nasze dymy, nasze spraye:
przez te fraszki — tyle zmian?
Jest w tym jakiś skryty plan.
Czy to strach przed losem świadka,
co zbyt wiele widział zim?
Czy, jak ja, chcesz tylko świata,
który innym jest niż tym?
Lub innego siebie w nim?

VIII

Czy jakiś Wielki Fałszerz

podrobił tamten czek

wręczony nam na starcie

w kopercie gór i rzek?

Czy w lewym górnym rogu

fikcyjny wpisał bank?

Zataił, że nim z boku

steruje jakiś gang?

W podpisie swoim własnym

celowo zrobił błąd,

by nas pozbawić szansy

czerpania z jego kont?

Czy też nazwiska nasze

napisał zmyślnie w skos,

by z góry wiedział kasjer:

„Ci zaraz zrobią skok"?

Masz chęć — to wierz tej bajce:

że jakiś czek lub glejt

w ogóle dla nas znajdzie

nadziemskie welfare state,

nadziemskie welfare state.

Masz chęć, to wierz tej bajdzie —

bo trudniej znosić myśl

bo trudniej znosić myśl,

że ktoś na łez otarcie

dał Wszystko nam — i Nic.

Gdy grunt się pali pod nogami,

przypadkiem spłonąć może most;

to, że palimy mosty sami —

to dość typowy mit ex post.

To, że za nami tylko płoną,

to drugi pospolity błąd:

uchodźcy wiedzą to, gdy toną,

na długość wiosła mając ląd.

Posiedli wiedzę niezgłębioną

ci, których nie chce stały ląd.

Przykrości takich rozczarowań

unika ten, kto spuszcza wzrok

i stara się go skoncentrować

na bucie stawiającym krok.

Spojrzenie naprzód nic nie daje,

podobnie jak spojrzenie wstecz:

w dwa ognie biorą nas dwa raje,

dwóch mostów płomienisty miecz.

Z tych dwóch miotaczy nie przestaje

podwójny płomień ku nam biec.

Z minionej chwili wypędzeni,

nie chciani w tej, co czeka nas,

nie zaginiemy choć w przestrzeni,

bo ją do zera streszcza czas.

Ta jedna korzysć: że w przestrzeni

streszczonej w teraźniejszy czas

możemy kroczyć nie zgubieni,

choć zguba może czeka nas.

Możemy kroczyć nie zgubieni,

choć zguba pewnie czeka nas,

choć zguba pewna czeka nas.

Wyłączany telewizor

w kineskopu czarny lej

wsysa całą rzeczywistość,

aby nam się spało lżej.

Lżej jest przez to także jej.

Błyskawicznie pożegnalna

iskra, zanim ekran zgasł:

błędny ognik? czy latarnia

mędrca, który tropi nas?

Chce nas spotkać — chociaż raz.

Ruszyć za ognikiem w bagna?

Czy poczekać, aż sam mrok

da nam poznać, czym jest prawda,

co za nami szła krok w krok?

Ta najprostsza o nas prawda:

jeśli ktoś ją zna, to mrok.

Zastyga na poboczu dodge
i cielska jego przyczep.
Przez chwilę parujący mocz
dziurawi śnieg i ciszę.

"I była zgroza nagłych cisz..." —

te słowa wciąż mnie gonią.

Kierowca obolały krzyż

masuje lewą dłonią.

Kierowca obolały krzyż

masuje lewą dłonią.

Gdy przelatuję obok, on

wciąż jeszcze stoi tyłem.

Świst po mnie został, spaliń woń,

gdzie przez mgnienie byłem.

"A ty z tej próżni czemu drwisz..."

W lusterku widzę jeszcze,

jak biel powracających cisz

nasiąka wczesnym zmierzchem,

jak biel powracających cisz

nasiąka wczesnym zmierzchem.

XII

Myślałem, gdy świt różowiał:

„Co z tego, że wojna gdzieś trwa?

To bestia wykańcza bestię,

bo tylko to umie i zna,

bo tylko to umie i zna".

Gdzie indziej, pierwszy snajper

nacisnął cyngiel dnia;

nim pocisk dobiegł celu,

pojąłem, że jestem nim ja.

Tak, mówię o zabitym

i o tym, że jestem nim ja.

Lecz ekran znów promieniał,

bo czas był na inny mord;

znów ekran bez wytchnienia

rozkrawał doniesień tort,

nowiny ze świata rozrywki,

prognozę na dziś i sport,

prognozę na dziś i sport.

Myślałem, gdy ranek wstawał:

,,Co z tego, że tyle jest zła,

że śpi w każdym z nas ta bestia?

XIII

Poskromić ją przecież się da,

poskromić ją przecież się da".

XIV

Poranne odśnieżanie to,

jakby logik rzekł,

przyjęcie dwu przesłanek

zawartych w słowie „śnieg":

tej, że upadły anioł

nie wróci tam, skąd spadł,

i tej, że pozostaniem

zbyt skomplikuje świat.

Ach, krystaliczne biele

zmieszane pół na pól,

gdy można ci, aniele,

nareszcie sypać

na rany sól!

Ach, pragmatyczne cele

zmieszane pół na pół

z mściwością, gdy, aniele,

na twoje rany

sypiemy sól!

Mój zegarku, niepotrzebnie drwisz:

no, o czym znów zapomniałem dziś

na śmierć?

No, o czym znów zapomniałem dziś

na śmierć,

na śmierć?

Mam wziąć pigułkę? wysłać czek?

Obalić Zło? wynaleźć lek

na śmierć?

na śmierć?

Mam wziąć pigułkę? wysłać czek?

a śmierć? a śmierć?

I skazać Zło, i znaleźć lek

na śmierć?

Czy to elektroniczne „bip",

czy jakiś inny mowy typ

zna śmierć?

czy jakiś inny mowy typ

zna śmierć,

zna śmierć?

Czy szept, czy wagnerowski głos?

I czy do powiedzenia coś

ma śmierć,

ma śmierć?

Czy szept, czy wagnerowski głos

ma śmierć,

ma śmierć?

I czy do powiedzenie coś,

ma śmierć,

ma śmierć?

XVI

Że „szron siwizny" w jedną noc

oprósza głowę komuś?

Czyż glob na kwintę zwiesza nos

z powodu „siwizn szronów"?

Przenośnia, ten żelazny chwyt

lirycznych kombinerek,

popełnia, fakt spłaszczając w mit,

nadużyć cały szereg:

pół gaf, a pół usterek.

Nasz styl ma dla najmniejszej z krzywd

łzę hiperboli słoną,

gdy ziemia — tylko śniegu skrzyp

pod butem czy oponą,

pod butem czy oponą.

XVII

Białą krechą skreśla coś

odrzutowiec-brakarz.

Ziemio, jeszcze nie masz dość?

Czego znów wymagasz?

Krechę, trwałą nawet mniej

niż ekskrement wróbli,

stawiasz na wieczności nieb —

ty, balonik próbny?

Gdy za odrzut uznał Raj

brakarz-odrzutowiec —

krechę sama sobie daj,

konsekwencji dowiedź.

Skreśl się sama, moment trwaj:

biała, prosta spowiedź.

XVIII

Wiosny, lata i jesienie
też nadchodzą, oprócz zim.
Wywołują uniesienie
i stosownie dźwięczny rym.

W sumie więc — trzy czwarte roku
cud i zachwyt mogą trwać:
zanurzamy łyżkę wzroku
w jedną wielką miodu kadź.

Pierwszy liściu wirujący —
zawsze zdołasz ziemi tknąć,
nim ktoś świat ocalić zdąży
raz,
raz,
choć raz zaklęciem „Bądź",
raz,
raz,
choć raz zaklęciem „Bądź".

XIX

Leciałem nad miastem, gdzie spały miliony;
nieswojo się czułem, przy oknie skulony:
gdyby spojrzeniem móc w takie noce
zrywać ze śpiących ich dachy i koce?

Ha, gdybym mógł... Nie, nie chciałbym za nic:
bo wiem,
że tym
sam siebie bym musiał zranić —
naocznym
widokiem
tych małych i miałkich marzeń,
ciepławych zachwytów,
niemrawych porywów
i mdłych przerażeń.
W każdym ze śpiących byłbym widział
siebie samego, swój udział i przydział,
to, co naprawdę należy mi się,
to, czego nikt nie utrwali w micie.
To, co naprawdę należy mi się —
nie, tego nikt nie utrwali w micie.

XX

Stojąc przed witryną, w jej lustrzanym tle
widzę kątem oka kubek w kubek mnie.
Wielkie podobieństwo, do złudzenia aż,
gdyby nie ta zmięta, postarzała twarz;
na wkroczeniu w starość przyłapana twarz.

W uszach tkwią słuchawki, więc na sercu ma kieszonkowe radio — znowu: tak jak ja. Mógłbym się założyć o Nic lub o Byt,
że nie słucha rapu z kompaktowych płyt;
Prędzej już Schuberta — to ten chyba typ.

Więc to prawda, bracie w zwierciadlanym szkle? Mam jakiegoś ciebie, masz jakiegoś mnie?

XXI

Tablico moja hojnie rozdzielcza,
siej blask, jak flet, kiedy gra w C-dur;
nieś w mrok: przyjmuję rolę topielca,
ja, z miasta wyprowadzany szczur.

Mróz; na poboczach widma zasp;
jak mnie, niech wiedzie wszystkich nas
po lodzie szos, przez noc bez gwiazd wskaźników twoich błędny blask
i disc-jockeya bratni głos,
przez noc bez gwiazd, po lodzie szos.

A jednak, gdy zawieja
zawyje mrozem w twarz,
powraca ta nadzieja,
że coś tam w sobie masz,
że coś nad sobą masz.

Te chwile na przystanku,
trwające cały wiek,
te dni, gdy o poranku
nic tylko mrok i śnieg —

to nie zerwany kontrakt;
to raczej — w zdaniach zim
udostępniany kontakt,
udostępniany kontakt
z Czymś Więcej, czyli z Nim.

xx

Poskromić ją przecież się da,
poskromić ją przecież się da".

Gdzie indziej inny snajper
nacisnął cyngiel dnia;
nim zrobił swoje strzelec,
pojąłem, że jestem nim ja.
Tak, mówię o zabójcy
i o tym, że jestem nim ja.

Lecz uśmiech prezentera
wyjaśniał: nie czas na Sąd;
Sąd będzie lecz nie teraz;
tymczasem zaś przejdźmy stąd
od razu do świata rozrywki;
a potem — pogoda i sport,
prognoza pogody i sport.

powracamy do spadania,
powracamy do spadania,
każde w swój osobny mrok.
W równoległych dwu otchłaniach,
odwracając znowu wzrok,
powracamy do spadania,
każde w swój osobny mrok,
każde w swój osobny mrok.

Stając na czerwonym świetle,

machinalnie zerkam w bok.

Poskromione równolegle

cztery pasma rwą się w mrok.

Poskromione równolegle

cztery pasma rwą się w mrok,

cztery pasma w mrok.

Za okienkiem bocznym hondy —

w drzwiach wciśnięty zamka spust,

w drzwiach wciśnięty zamka spust —

włosy blond i profil chłodny:

poprawianie szminką ust,

poprawianie szminką ust.

Znakiem podporządkowania

dając się na chwilę spiąć,

dwa milczymy tylko zdania:

„A więc jesteś? No to bądź".

Dwa milczymy tylko zdania:

„A więc jesteś, bądź co bądź?

To dalej bądź".

W równoległych dwu otchłaniach,

odwracając znowu wzrok,

Na ten gest ciskania w nas

białym podarunkiem

chciałoby się chociaż raz

odpowiedzieć buntem.

Znowu w paczce mróz i szron,

biele równin płaskich?

Coś nie bardzo pstry ten koń:

nie chcę Pańskiej łaski.

Śliskość lodu, śniegu chrzęst,

tuzinkowa zamieć:

sam poszukam plag i klęsk,

Twoje znam na pamięć.

To już nie ogniowy chrzest,

Pierwsze rozpoznanie:

czym ta pustka we mnie jest,

wiem od dawna, Panie.

Cmentarze samochodów —

lasagne z rdzy i blach —

wysypisk miejskich odór,

samotnej szklarni dach,

druciane siatki działek —

gdzieś pies podnosi gwałt —

zarosłe sadzą hale

i dym żużlowych hałd,

obwisły nawias kabla,

a w nim — dla chmur i cisz

strzeliście nieodgadła

wypowiedź w locie wzwyż,

z czerniejącego śniegu

czyjś, nie wiadomo czyj,

wznoszący się ku niebu

pastorał, kostur, kij.

Wznoszący się ku niebu

pastorał, kostur, kij.

TBC

Do ptaka wodnego

WILLIAM CULLEN BRYANT, TŁUMACZENIE: STANISŁAW BARAŃCZAK

Dokąd to, przez zamglone rosą

Powietrze, przez niebiosa gorejące złotem,

Przez różowość zachodu — dokąd to cię niosą

Skrzydła samotnym lotem?

Na próżno błądzi w górze

Oko łowcy: nie strąci cię już broń niczyja,

kiedy przelotną czernią na nieba purpurze

Zarys twój się odbija.

Czy wabi cię gdzieś w dali

Sitowie płytkich jezior? nadrzeczne urwisko?

Czy ocean cię nęci pianą bujnej fali,

Wód miarową kołyską?

Jest moc, której opieka

Czuwa nad tobą w locie przez wietrze pustkowie,

Która w tym podobłocznym bezdrożu z daleka

Kierunek ci podpowie,

Która w wieczornym chłodzie,

W górnych warstw atmosfery rozrzedzonym tlenie,

Sił dodaje twym skrzydłom, kiedy już na wschodzie

Gęstnieją nocne cienie.

Już wkrótce kres nastanie

Twoim trudom; odnajdziesz swoich towarzyszy,

Gniazd w osłonie giętkich trzcin: ptasie wołanie

Zabrzmi w nadrzecznej ciszy.

Otchłań nieba nade mną

Pochłonęła twój zarys; w ślad za tobą patrzę

I wiem, żeś wyrył w sercu mym prawdę tajemną,

Co nieprędko się zatrze.

Ten, Kto w podniebnej sferze

Czyni twój lot tak pewnym wbrew trudom i mrokom,

I w mojej ziemskiej drodze, choć sam ją przemierzę,

Nada kierunek krokom.

Prawda
GEOFFREY CHAUCER

Ballade de Bon Conseil

Uciekaj precz od ciżby, dla się bądź surowy

Rad, jeśli najdziesz w sobie jakie zacne treści;

Bogatyś - przeklną; możnyś - nie ujdziesz obmowy;

Pomyślność cię oślepi, a zawiść zbezcześci.

Nie więcej kosztuj, niźli gęba ci pomieści;

Rządź sobą dobrze - inni posłuch dadząć potem:

A Prawda cię wyzwoli; nie lża wątpić o tem.

Nie chciej prostować każdej skrzywionej podkowy;

Fortuna kołem bieży i nie zawżdy pieści;

Gdy trudów sobie szczędzisz, łacniej o sen zdrowy;

Łbem tłucz w mury - nabawisz się jeno boleści.

Kto chce się bić o sławę, ten sczeźnie bez wieści.

Miast nad cudzymi, panuj nad swoim żywotem:

A Prawda cię wyzwoli; nie lża wątpić o tem.

Co na cię spada, przyjmuj, na wszystko gotowy;

Świat brać za bary - nie to, co uścisk niewieści.

Nie masz tu domu, jeno gościniec jałowy:

Nie stój jak koń u żłoba, gdzie siano szeleści;

Ruszaj, pielgrzymie! Dobrniesz do końca powieści,

Jeślić duch drogę wskaże wiary pismem złotem:

A Prawda cię wyzwoli; nie lża wątpić o tem

Przesłanie

De la Vache, nie trza światem psować sobie głowy:

Świat nie twój pan; dziękczynień ile dusza zmieści,

Tyle Wszechmogącemu nieś kornymi słowy:

On cię stworzył z niczego lat temu trzydzieści.

I On ima się ciebie niczym rękojeści,

Dobro jakie chcąc wykuć ducha twego młotem;

Ta Prawda cię wyzwoli; nie lża wątpić o tem.

TREN DLA RYMOTWÓRCÓW - WILLIAM DUNBAR

Żyłem w zdrowiu i radości,

Dziś choroba źre mi kości,

Słabość wielka skraca dnie:

Timor Mortis conturbat me.

Świat — jeno Marności dowód;

Szatan swój zastawia niewód;

Lgnie do grzechu ciało mdłe:

Timor Mortis conturbat me.

Od błogości do cierpienia

Człowieczy stan się odmienia.

Śmiech ma w oku żalu łzę:

Timor Mortis conturbat me.

Czas z tej ziemi wszystko zetrze:

Jako wierzba gnie się w wietrze,

Tak świat hardą szyję gnie:

Timor Mortis conturbat me.

Chodź przywdzieją złote szaty

Potentaty i Prałaty —

Toż na wierzchu, co na dnie:

    Timor Mortis conturbat me.

Wódz posyła knechta w pole,
Jegoż dłońmi siecze, kole,
Rad, gdy bój wokoło wre:
    Timor Mortis conturbat me.

Tyran jad podsunie w winie,
Strzaska czerep i dziecinie,
Co pierś marki jeszcze ssie:
    Timor Mortis conturbat me.

Gwałtownik zamek oblęże,
Kasztelana wtrąci w wieżę —
Paniej gładkiej wrzkomo chce
    Timor Mortis conturbat me.

Nie oszczędzi Śmierć możnego,
Ni szkolarza uczonego;
Próżno kryć się w gęste krze:
    Timor Mortis conturbat me.

Astrologom, Teologom,
Logikom, jako i Magom
Cała ich nauka łże:
    Timor Mortis conturbat me.

Znamienitym też Medykom
A Chirurgiji praktykom
Śmierć recepty zmyślne drze:
    Timor Mortis conturbat me.

Nie inszy los Pisoryma:
Śmierć w swym ręku pozew trzyma,
Ledwie spisał słowie dwie:
    Timor Mortis conturbat me.

Wszystkich spotka jedna zguba:
Chaucer, Poezyji chluba —
Z dawna czerw Śmierci go żre:
    Timor Mortis conturbat me.

Mnich z Bery, Gower i Winton,
Heriot i sir Hew z Eglinton
Znikli, ani wiedzieć gdzie:
    Timor Mortis conturbat me.

Mistrzów Clerka i Affleka
Zabrała Ta, co nie zwleka;
Ballady ich w strzępy rwie:
    Timor Mortis conturbat me.

I Hollanda, i Barboura
Pojmała też Śmierć ponura;
Sir Lockharta swoim zwie:
    Timor Mortis conturbat me.

Clerkowi z Tranent dół ryje,
Co pisywał historyje,
I sir Gilbertowi Hay:
    Timor Mortis conturbat me.

Sandy Traill padł pod jej gradem,
Patrick Johnston jegoż śladem
Na tamten świat jum mknie:
    Timor Mortis conturbat me.

Mesera już nie uźrzymy,
Co pisywał wdzięczne rymy,
W miłosnej przydatne grze:
    Timor Mortis conturbat me.

Odszedł i Roull z Aberdeenu,
I Roull drugi z Corstorphinu;
Padli, jako dębów pnie:
    Timor Mortis conturbat me.

W Dumfermline nienasycona,
Wzięła mistrza Henrysona
I sir Johna jąć się śmie:
    Timor Mortis conturbat me.

Pod jej ciosem padli społem
Mistrz Stobo z Quintinem Shawem;
Wicher śmierci wszędy dmie:
    Timor Mortis conturbat me.

Walter Kennedy, mistrz sławny,
Łup śmierci bardzo niedawny —
W dowcipie podobny skrze:
    Timor Mortis conturbat me.

Padli bracia Poetowie,
Śmierć kiedy razi, nikt nie wie;
Tożci samo czeka mnie:
    Timor Mortis conturbat me.

Nie masz tarczy dla tych grotów;
Bądźże do przeprawy gotów
Na ów Brzeg skryty we mgle:
    Timor Mortis conturbat me.

LAMENT FOR THE MAKERS

BY WILLIAM DUNBAR

I that in heill wes and gladnes,

Am trublit now with gret seiknes,

And feblit with infermite;

Timor mortis conturbat me.

Our plesance heir is all vane glory,

This fals warld is bot transitory,

The flesche is brukle, the Fend is sle;

Timor mortis conturbat me.

The stait of man dois change and vary,

Now sound, now seik, now blith, now sary,

Now dansand mery, now like to dee;

Timor mortis conturbat me.

No stait in erd heir standis sickir;

As with the wynd wavis the wickir,

Wavis this warldis vanite.

Timor mortis conturbat me.

On to the ded gois all estatis,

Princis, prelotis, and potestatis,

Baith riche and pur of al degre;

Timor mortis conturbat me.

He takis the knychtis in to feild,

Anarmit under helme and scheild;

Victour he is at all mellie;

Timor mortis conturbat me.

That strang unmercifull tyrand

Takis, on the moderis breist sowkand,

The bab full of benignite;

Timor mortis conturbat me.

He takis the campion in the stour,

The capitane closit in the tour,

The lady in bour full of bewte;

Timor mortis conturbat me.

He sparis no lord for his piscence,

Na clerk for his intelligence;

His awfull strak may no man fle;

Timor mortis conturbat me.

Art-magicianis, and astrologgis,

Rethoris, logicianis, and theologgis,

Thame helpis no conclusionis sle;

Timor mortis conturbat me.

In medicyne the most practicianis,

Lechis, surrigianis, and phisicianis,

Thame self fra ded may not supple;

Timor mortis conturbat me.

I se that makaris amang the laif

Playis heir ther pageant, syne gois to graif;

Sparit is nocht ther faculte;

Timor mortis conturbat me.

He hes done petuously devour,

The noble Chaucer, of makaris flour,

The Monk of Bery, and Gower, all thre;

Timor mortis conturbat me.

The gude Syr Hew of Eglintoun,

And eik Heryot, and Wyntoun,

He hes tane out of this cuntre;

Timor mortis conturbat me.

That scorpion fell hes done infek

Maister Johne Clerk, and Jame Afflek,

Fra balat making and tragidie;

Timor mortis conturbat me.

Holland and Barbour he hes berevit;

Allace! that he nocht with us levit

Schir Mungo Lokert of the Le;

Timor mortis conturbat me.

Clerk of Tranent eik he has tane,

That maid the Anteris of Gawane;

Schir Gilbert Hay endit hes he;

Timor mortis conturbat me.

He hes Blind Hary and Sandy Traill

Slaine with his schour of mortall haill,

Quhilk Patrik Johnestoun myght nocht fle;

Timor mortis conturbat me.

He hes reft Merseir his endite,

That did in luf so lifly write,

So schort, so quyk, of sentence hie;

Timor mortis conturbat me.

He hes tane Roull of Aberdene,

And gentill Roull of Corstorphin;

Two bettir fallowis did no man se;

Timor mortis conturbat me.

In Dumfermelyne he hes done roune

With Maister Robert Henrisoun;

Schir Johne the Ros enbrast hes he;

Timor mortis conturbat me.

And he hes now tane, last of aw,

Gud gentill Stobo and Quintyne Schaw,

Of quham all wichtis hes pete:

Timor mortis conturbat me.

Gud Maister Walter Kennedy

In poynt of dede lyis veraly,

Gret reuth it wer that so suld be;

Timor mortis conturbat me.

Sen he hes all my brether tane,

He will nocht lat me lif alane,

On forse I man his nyxt pray be;

Timor mortis conturbat me.

Sen for the deid remeid is none,

Best is that we for dede dispone,

Eftir our deid that lif may we;

Timor mortis conturbat me.

Robert Frost

Wykup na giełdzie wszystkie akcje!
Zaskocz swą koronacją nację,
Tryumf zapewnia admirację.

FIOLETOWA KROWA

POD PAGÓRKIEM,
W MAŁEJ CHATCE

(Ze śpiewnika Tomcia Palucha)

Pod pagórkiem, w małej chatce

Babcia sobie żyła.

Jak się gdzieś nie zapodziała,

To jest tam, gdzie była.

OGDEN NASH
DZISIAJ ZADNYCH WIZYT U LEKARZA, DZIEKUJE BARDZO

Euforia to, jak rozumiem, poczucie, że sie ma swietne samopo-

czucie, jeśli tak, to jestem dziś w stanie euforycznym lub

nawet euforialnym,

czuje sie zwinny jak grecki bóg a apetyt mam o rozmiarze gar-

gantuiczno-gigantualnym;

Tak, dziś potrafiłbym nawet wyjść bez kaloszy na dwór

I wykonać wspaniałomyślny gest, na przykład komuś o nijakiej

osobowości odstapić cały moich zalet i wad wor.

Dziś mam dzien eufemeryczny i zupelny ze mnie skowronek

Jak on, bedę dzwonić w niebie i wiać w te pedy, zanim ktoś

otworzy drzwi na mój dzwonek.

Będę dybać na karibu na Karaibach,

Balamucić w pól minuty marabuty na redutach, libacjach i bibach

Spisze pamiętnik namietnych -

Ech, młodość, jej euforie i eufurie! niepojetych chetek i chet

mych,

Które zreszta w moich wczesnych latach przeradzaly sie w jed-

nego typu zbytki:

Można mnie było znaleźć nie tyle w buduarach, ile w barach,

zwłaszcza serwujacych podwójne hamburgery i

podwójne frytki.

Ktoś chce się opić barszczem na Montmartrze?

Ja mu dostartrzę.

Ktoś chce plywać bezpłatnie na tratwie po Łotwie?

Ja to załotwie.

Moge grać fugi w rytm boogie-woogie na organach a nawet

organkach,

Wygłaszać po portugalsku pogodne pogadanki o pagodach,

pagonach, poganach albo pogankach,

Wzuwać lub zrzucać obuwie bez pomocy rak, zwłaszcza że w

zakresie obuwia jestem wierny mokasynom,

I jeśli nie wyjaśnić, to przynajmniej instynktownie wyczuć, na

czym polega różnica między antybiotykiem,

antypatykiem i antytoksyna.

Ludzkości, nie przypisuj mi pychy, nie gań mnie za ten wzlot

mistyczny czy eufemistyczny,

Naszedł mnie dziś po prostu nastrój euforystyczny.

ARTHUR GUIRTERMAN

OBYCZAJE HIPOPOTAMA

Hipopotama zad szeroki
Nabił się siłą i nie sklęśnie.
Jego kończyny, łeb i boki
Obrosły w hipopotamięśnie.

Tort albo budyń zje czasami,
Lecz głównie wciąga w pysk olbrzymi
Sałatę z rzodkwią i z sosami
Hipopotamusztardowymi.

Zna się na cnocie i honorze,
Dzwoni do matki ("Do Mamusi"):
Wie, co się hipopotamoże,
A co się hipopotamusi.

Szacunkiem cieszy się w parafii,
Nie lubi przykrych incydentów,
Unika hipopotamafii,
I innych hipopotamętów.

A.A. Milne

IMIĘ DLA CHOMIKA

Z posiadania chomika
Pewna trudność wynika:
Jakie imię wypada dać czemuś takiemu,
Małemu, ruchliwemu oraz puszystemu?

Czasem nazywam go Zajadły Jerzy,
Bo w złości ząbki szczerzy
I sierść mu się jeży.
Czasami go nazywam Zacięty Jacenty,
Bo gdy gryzie dywanik, bardzo jest zawzięty.
A kiedy je, nazywam go Zachłanny Johnny,
Bo policzki napycha sobie jak balony.

Ale myślę, że go nazwę Jacuś,
Za to, źe miłego w sobie ma cóś.

KENNETH REXROTH
Z „BESTIARIUM"

AARDVARK

Z odkrywcy aardvarka
Tak się śmiano, że musiał wyjść
Z posiedzenia Akademii Holenderskiej.
Nikt mu nie chciał wierzyć.
Aardvark odegrał się na prześmiewcach, P
owracając w snach, w dymie,
W anonimowych listach.
Pewnego dnia ktoś wykrył,
Że aardvark był cały czas
W obrazach Hieronima Boscha. T
o Stamtąd wymknął się do Afryki.

FOKA

W wodzie foka
To skurczybyk trudny do złapania,
Bo śliski. Za to gdy ma ochotę na amory,
Wyłazi na ląd, gdzie ludzie
Zatłukują ją na śmierć pałkami.
Chcesz mieć szczęśliwe życie erotyczne,
Zwracaj uwagę na otoczenie.

SĘP
św. Tomasz z Akwinu sądził,
Że sępy uprawiają miłość lesbijską,
A zapładnia je wiatr.
Jeśli w zakresie tego, o czym każdy chłopiec
Wiedzieć powinien, zależy ci na faktach,
Intelektualiści-papiści
Mogą ci zdrowo namieszać w głowie.

WILLIAM SHAKESPEARE

PIOSENKA PRZEDRZEŹNIONA

(Z Jak wam się podoba)

AMIENS Śpiewa

Kto pragnie ze mną iść

W zielonym cieniu drzew,

Gdzie szumi zdrój i liść,

Gdzie dzwoni śmiech i śpiew —

Niech śpiewa, niech śpiewa, niech śpiewa.

Dzięcioła słychać stuk:

Jedyny tutaj wróg

To zima, wiatr i ulewa.

Kto całkiem już ma dość

Zawiłych świata spraw —

Niech wchodzi niby gość

W te progi leśnych traw,

Niech śpiewa, niech śpiewa, niech śpiewa.

Dzięcioła słychać stuk:

Jedyny tutaj wróg

To zima, wiatr i ulewa.

JAKUB

Kto na ten pomysł wpadł,

By rzucić ciepły kąt,

I w niegościnny świat

Z uporem nieść swój błąd —

Dudkami, dudkami, dudkami.

Dzięcioła słychać stuk:

Ty też byś, ośle, mógł

Stuknąć się w czoło czasami.

ARTI-IUR GUITERMAN

HISTORIA STAROŻYTNA

Mam nadzieje, że Rzymianie

Brać musieli na wstrzymanie.

Mam nadzieje, że się Grekom

Robił jęczmień pod powieka.

Mam nadzieję, o, Egipcie,

Że nękała plaga gryp cię.

Mam nadzieję, że Araba

Truła nieraz zupa z kraba.

Mam nadzieje, że Wandale

Mieli często cierń w sandale.

Mam nadzieję, że lud Persji

Znał półpasiec w ostrej wersji.

Mam nadzieję, że sie w Medzie

Odkładały jakieś miedzie.

No, bo jak to: cały kram

Wszcząć i zwalić na łeb — nam?!

W.H. Auden

UPADEK RZYMU

Cyrilowi Connolly'emu

Taran fal łomocze w przystań;

Skośne bicze deszczu moczą

Porzucony w polu pociąg;

w grocie skrył się anarchista.

Gasną krzyki mód ostatnie;

Agent Skarbu Państwa ściga

Po kanałach miast dłużnika,

Który spóźnia się z podatkiem.

Prostytutka ze świątyni

świecką fuchę ma na boku;

Wśród artystów trendem roku

Ma być wtórny infantylizm.

Nie poznawszy się na żarcie,

Cnót Antycznych żąda Kato,

Gdy na pancerniku matros

Wszczyna bunt o żołd i żarcie.

Pościel podwójnego łoża

Jeszcze ciepła po Cezarze.

Biuralista w formularze

Wpisuje: BIURO TO ZGROZA.

Krasnonogie ptaszki w gniazdkach,

Obce wszelkiej filantropii, W

ysiadują jajka w kropki,

śledząc postęp grypy w miastach.

Gdzie indziej zupełnie, tętent:

Przez mile złotego mchu

Mkną renifery co tchu,

W wielkiej ciszy i tempie.

ANONIM

LIMERYK

Świat zgodnie z planem szedł przez moment,

Lecz człowiek słuchał grzesznych ponęt

I wszystko popsuł już na starcie.

Bóg pewnie wygra drugie starcie,

Na razie - górą jest oponent.

OGDEN NASH

PORTRET ARTYSTY, JAKO CZŁOWIEKA PRZEDWCZEŚNIE ZGRZYBIAŁEGO

Wie każdy sztubak i każda sztubaczka (choć nie jestem pe-

wien, czy można to powiedzieć o każdej magister i każ-

dym magistrze),

Że w obrębie pojęcia grzechu dwie jego odmiany rysują się

jako stosunkowo najwyrazistsze.

Jedna odmiana to tak zwany grzech uczynku, którego to grze-

chu należy się strzec i rozbijać go w proch oraz pył,

Jest to mianowicie coś, co uczyniłem, uczyniwszy coś, czego

uczynić nie powinien bym był.

Druga odmiana to dokładne przeciwieństwo pierwszej i na-

zywa się ją grzechem zaniechania, a grzech ten w oczach

wszystkich osób o słusznych poglądach, od Billy Grahama

do Buddy, jest czymś równie niedopuszczalnym i złym,

Polega zaś na tym, że nie uczyniłem czegoś, co uczynić po-

winien był bym.

Mogę od razu, czemu nie, powiedzieć, co sądzę o tych dwu

odmianach grzechu, w tej przynajmniej mierze, w jakiej

określa je ich wzajemna relacja,

A sądzę rzecz następującą: nie przejmujmy się grzechami

uczynku, jako że przy całej ich grzeszności musi być

w nich tek coś przyjemnego, bo inaczej byśmy ich nie po-

pełniali — racja?

To raczej grzech zaniechania, pozostała odmiana grzechu

(w sumie jest ich, przypominam, dwie),

Siedzi nam jak pasożyt pod skórą i żre nas przez noce i dnie.

Tak, to, co nas kłuje od środka w sposób naprawdę ostrokoń-

czysty,

To te wszystkie nie przedłużone na czas ubezpieczenia i nie

uporządkowane papiery i nie dotrzymane terminy i nie

zapłacone rachunki i nie pokwitowane ani słowem odpo-

wiedzi listy.

Jeszcze jedna właściwość grzechów zaniechania, nadająca im

powab i urok uwięzłej w gardle rybiej ości:

Nie jest bynajmniej tak, że ma się przez cały dzień huczne

święto i ubaw po pachy, ilekroć zaniedba się dopełnić po-

winności; nie czuje się wcale perwersyjnego dreszczu płynącego ze

złamania odwiecznego zakazu,

Kiedy nie przedłuża się w porę polisy albo zapomina o zapła-

ceniu rachunku za zużycie gazu;

Nie wali się w plecy podochoconych kompanów przy barze,

z okrzykiem: „Ha,

Przyjaciele, zanim pójdziemy do domów, jeszcze raz nie od-

piszmy na jakiś list, już tylko ten jeden, a tę ostatnią kolej-

kę listów bez odpowiedzi stawiam wszystkim ja."

Naprawdę, nie jest wcale miło

Nie robić rzeczy, które byłoby lepiej, żeby się było zrobiło;

Ja sam wśród takich rzeczy staram się obracać mało,

Albowiem stosowne uczynki, których się nie ma na swoim

koncie, są o wiele trudniejsze do zniesienia niż niestosow-

ne postępki, które się w życiu popełniało.

Morał: lepiej pewnie wcale nie grzeszyć, ale jeśli już jakimś

grzechem chcesz koniecznie zbrukać sumienie,

Cóż — staraj się przynajmniej osiągnąć ów cel, przyjmując jako

metodę raczej robienie czegoś niż nierobienie.

COLE PORTER

Leć w duet
Let's do it.

Gdy w Kornwalii drwi drozd i śniegowi śpiewa wprost
"Dość mam zim,
Spłyń, spłyń",
Gdy konwalii drży pąk i wydzwania trawom łąk
Hymnu rym:
"Dzyń, dzyń",
Gdy w skroń wali się zbiór biuralistów z burych biur:
"Dość tych bzdur!
Chór w D-dur
Wiosno, pieść!" -
To natura tak dba,
By przemnażać przez dwa
Serc treść.

Refren 1

Dlatego
Skleć duet,
Spleć w duet
Twój i jej osobny piruet,
Wzleć w duet
Z dwu serc jak z twierdz.
U pszczółek,
Jaskółek,
Pustułek
Szukaj prostych szczęścia formułek
O mocy
Dwa mega-Hertz.

Znam Amsterdam - tam ten sam duet
Brzmi znad tam i znad wód;
Sjam? - w kwartet tam duet
Sjamskich bliźniąt się splótł.

W Hamburgu cham: "Ja wam dam duet!",
Lima? - lama z lamą tam ma lam duet:
"Leć w duet",
Brzmi hymn dwu serc.

Ukwiały
Też schwiały
Się w duet,
Morski jeż potwierdza regułę:
Leźć w duet
Chce, choćby kłuł.
Wśród żabich rzesz
Pierwsza rzecz -
Duet:
Ryba-piła z rybą-miecz - duet;
Leszcz w duet
Rwie się przez muł.

Wszedł z małżem małż - to nie fałsz - w duet,
Aż małżonkiem się stał;
"Przytulę brzydulę",
Rzekł, gdy szkwał wiał w wał skał.

Mors tąca w tors morsa, fok duet
Bok o bok trąc, mokrą wzrok krą raduje;
"Leć w duet",
Rży w biegu muł.

Hiszpański
Don wdziękom
Dam ulec
Mógłby, lecz naciska hamulec:
"Wlecz duet,
Póki się da".
Krzyż Pański
Z tą Niemką:
Menuet
Furt w Erfurcie solo tańczy mit Ruhe,
Lecz duet -
Tego jej trza.

Mieszkaniec Chin z Chinką, Fin z Finką
Dłuższy duet chce wieść,
I Łotysz wziął to tyż
Za swych snów treść.
W kafejce Pigmejce niedużej
Szepcze Pigmej: "W mig mej śmigłej posturce
Skleć duet,
Pigmejko ma!"

Żyrafi
Też trafi
Się duet,
Hipopotam, choć z chlupotem, lecz w duet
Ląduje
Na Nilu dnie.
Gdy czapla
Się tapla,
Leźć w duet
Usiłuje i strofuje niezgułę:
"Klekcz duet
I nie dręcz mnie!"

Węgorze stąd może prąd w morze
Z elektronicznych ślą ciał,
Że węgorz też tęgo-ż
Węgorzycy by chciał.

Rzekł lekarz: "Wciąż zwlekasz? Lecz duet!"
Lecz poeta Lec poleca regułę:
"Leć w duet
I nie mów "nie"!"

PIEŚŃ SZALONEGO OGRODNIKA

Myślał, że widzi Słonia, który
Na flecie ćwiczy gamy; Przyjrzał się lepiej i przekonał,
Że jest to List od Mamy. „Rozumiem wreszcie", rzekł, „co znaczy
Gra, w którą z Życiem gramy!"
Myślał, że widzi Parę Żubrów
Wijącą się w Boleściach; Przyjrzał się lepiej i przekonał,
Że to Szwagierka Teścia. „Proszę się wynieść", rzekł jej, „z centrum
Daleko na przedmieścia!"
Myślał, że widzi Kobrę, która
Mówi po grecku: „Szkoda!";
Przyjrzał się lepiej i przekonał, Że to najbliższa Środa.
„Fakt ten", powiedział, „niewątpliwie Emocji życiu doda!"
Myślał, że widzi, jak z Tramwaju Wysławia ktoś Proporzec;
Przyjrzał się lepiej i przekonał, Że jest to Nosorożec.
„Jeżeli wpadnie," rzekł, „na obiad, Co podam? Trudno orzec!"
Myślał, że widzi Kangurzycę
Mielącą w młynku Kawę;
Przyjrzał się lepiej i przekonał,
Że to Niezgodne z Prawem.
„Czy mam ją tolerować", spytał,
„Czy wezwać na Rozprawę?"
284
Myślał, że widzi tuż przy łóżku Powóz Sześciokołowy;
Przyjrzał się lepiej i przekonał, Że jest to Lew bez Głowy.
„Biedactwo, nic mu nie smakuje",
Rzekł, „nawet mus jabłkowy!"
Myślał, że widzi Albatrosa,
Jak fruwa wokół lampy;
Przyjrzał się lepiej i przekonał, Że to Widoczek z Pampy.
„Pójdę do łóżka", rzekł, „pod kołdrę Nie dotrą Światła Rampy!"
Myślał, że widzi Ogrodową
Furtkę, obrosłą w Mech;
Przyjrzał się lepiej i przekonał, Że to Reguła Trzech.
„Właśnie mówiłem," rzekł radośnie, „Że nie znać jej - to grzech!"
Myślał, że widzi Zaświadczenie Faktu, iż jest Papieżem;
Przyjrzał się lepiej i przekonał,
Że to Grzebyk z Łupieżem.
„Ledwie poczujem," rzekł, „nadzieję, Znów sobie ją odbierzem!"

ZBIEGNIEW HERBERT

Pan Cogito opowiada o kuszeniu Spinozy

Baruch Spinoza z Amsterdamu

zapragnął dosięgnąć Boga

szlifując na strychu

soczewki

przebił nagle zasłonę

i stanął twarzą w twarz

mówił długo

(a gdy tak mówił

rozszerzał się umysł jego

i dusza jego)

zadawał pytania

na temat natury człowieka

– Bóg gładził roztargniony brodę

pytał o pierwszą przyczynę

– Bóg patrzył w nieskończoność

pytał o przyczynę ostateczną

– Bóg łamał palce

chrząkał

kiedy Spinoza zamilkł

rzecze Bóg

– mówisz ładnie Baruch

lubię twoją geometryczną łacinę

a także jasną składnię

symetrię wywodów

pomówmy jednak

o Rzeczach Naprawdę

Wielkich

– popatrz na twoje ręce

pokaleczone i drżące

– niszczysz oczy

w ciemnościach

– odżywiasz się źle

odziewasz nędznie

– kup nowy dom

wybacz weneckim lustrom

że powtarzają powierzchnię

– wybacz kwiatom we włosach

pijackiej piosence

– dbaj o dochody

jak twój kolega Kartezjusz

– bądź przebiegły

jak Erazm

– poświęć traktat

Ludwikowi XIV

i tak go nie przeczyta

– uciszaj

racjonalną furię

upadną od niej trony

i sczernieją gwiazdy

– pomyśl

o kobiecie

która da ci dziecko

– widzisz Baruch

mówimy o Rzeczach Wielkich

– chcę być kochany

przez nieuczonych i gwałtownych

są to jedyni

którzy naprawdę mnie łakną

teraz zasłona opada

Spinoza zostaje sam

nie widzi złotego obłoku

światła na wysokościach

widzi ciemność

słyszy skrzypienie schodów

kroki schodzące w dół

Gra Pana Cogito

Ulubioną zabawą

Pana Cogito

jest gra Kropotkin

ma wiele zalet

gra Kropotkin

wyzwala wyobraźnię historyczną

poczucie solidarności

odbywa się na wolnym powietrzu

obfituje w dramatyczne epizody

jej reguły są szlachetne

despotyzm zawsze przegrywa

na wielkiej tablicy imaginacji

Pan Cogito ustawia figury

król oznacza

Piotra Kropotkina w twierdzy pietropawłowskiej

laufry trzech żołnierzy, szyldwacha

wieża zbawczą karetę

Pan Cogito ma do wyboru

wiele ról

może grać

śliczną Zofię Nikołajewnę

ona w kopercie zegarka

przemyca plan ucieczki

może być także skrzypkiem

który w szarym domku

umyślnie wynajętym

naprzeciw więzienia

gra Uprowadzenie z Seraju

co oznacza ulica wolna

najbardziej jednak

lubi Pan Cogito

rolę doktora Orestesa Weimara

on w dramatycznym momencie

zagaduje żołnierza przy bramie

- widział ty Wania mikroba

- nie widział

- a on bestia po twoje skórze łazi

- nie mówcie jaśnie panie

- a łazi i ogon ma

- duży?

- na dwie albo trzy wiorsty

wtedy futrzana czapka

spada na baranie oczy

i już

toczy się wartko

gra Kropotkin

król-więzień sadzi wielkimi susami

szamocze się chwilę z flanelowym szlafrokiem

skrzypek w szarym domku

gra Uprowadzenie z Seraju

słychać głosy łapaj

doktor Orestes snuje o mikrobach

bicie serca

podkute buty na bruku

wreszcie zbawcza kareta

laufry nie mają ruchu

Pan Cogito

cieszy się jak dziecko

znów wygrał grę Kropotkin

tyle lat

tyle już lat

gra Pan Cogito

ale nigdy

nie pociągała go rola

bohatera ucieczki

nie przez niechęć

do błękitnej krwi

księcia anarchistów

ani wstręt do teorii

o wzajemnej pomocy

nie wynika to także z tchórzostwa

Zofia Nikołajewna

skrzypek z szarego domku

doktor Orestes

też nastawiali głowy

z nimi jednak

Pan Cogito

utożsamia się niemal zupełnie

jeśliby zaszła potrzeba

mógłby być nawet koniem

karety uciekiniera

Pan Cogito

chciałby być pośrednikiem wolności

trzymać sznur ucieczki

przemycać gryps

dawać znak

zaufać sercu

czystemu odruchowi sympatii

nie chce jednak odpowiadać za to

co w miesięczniku "Freedom"

napiszą brodacze o nikłej wyobraźni

przyjmuje rolę poślednią

nie będzie mieszkał w historii

Siódmy anioł

Siódmy anioł

jest zupełnie inny

nazywa się nawet inaczej

Szemkel

to nie co Gabriel

złocisty

podpora tronu

i baldachim

ani to co Rafael

stroiciel chórów

ani także

Azrael

kierowca planet

geometra nieskończoności

doskonały znawca fizyki teoretycznej

Szemkel

jest czarny i nerwowy

i był wielokrotnie karany

za przemyt grzeszników

między otchłanią

a niebem

jego tupot nieustanny

nic nie ceni swojej godności

i utrzymują go w zastępie

tylko ze względu na liczbę siedem

ale nie jest taki jak inni

nie to co hetman zastępów

Michał

cały w łuskach i pióropuszach

ani to co Azrafael

dekorator świata

opiekun bujnej wegetacji

ze skrzydłami jak dwa dęby szumiące

ani nawet to co

Dedrael

apologeta i kabalista

Szemkel Szemkel

– sarkają aniołowie

dlaczego nie jesteś doskonały

malarze bizantyńscy

kiedy malują siedmiu

odtwarzają Szemkela

podobnego do tamtych

sądzą bowiem

że popadliby w herezję

gdyby wymalowali go

takim jak jest

czarny nerwowy

w starej wyleniałej aureoli

Arijon

Oto on - Arijon -

helleński Caruso

koncertmistrz antycznego świata

drogocenny jak naszyjnik

albo lepiej jak konstelacja

śpiewa

bałwanom morskim i kupcom bławatnym

tyranom i poganiaczom mułów

tyranom czernieją na głowach korony

a sprzedawcy placków z cebulą

po raz pierwszy mylą się w rachubach na swoją niekorzyść

o czym śpiewa Arijon

tego dokładnie nikt nie wie

najważniejsze jest to że przywraca światu harmonię

morze kołysze łagodnie ziemię

ogień rozmawia z wodą bez nienawiści

w cieniu jednego heksametru leżą

wilk i łania jastrząb i gołąb

a dziecko usypia na grzywie lwa

jak w kołysce

patrzcie jak uśmiechają się zwierzęta

ludzie żywią się białymi kwiatami

i wszystko jest tak dobrze

jak było na początku

to on - Arijon

drogocenny i wielokrotny

sprawca zawrotów głowy stoi

w zamieci obrazów ma osiem

palców jak oktawa

i śpiewa

Aż kiedy z błękitu na zachodzie

wysnuwają się świetliste niteczki szafranu

co oznacza zbliżającą się noc

Arijon uprzejmym ruchem głowy

żegna

poganiaczy mułów i tyranów

sklepikarzy i filozofów

i wsiada w porcie na grzbiet

oswojonego delfina

- do widzenia -

jakże jest piękny Arijon

- mówią dziewczęta -

kiedy wypływa na morze

sam

z wieńcem widnokręgów na głowie

4.Jedwab duszy

Nigdy

nie mówiłem z nią

ani o miłości

ani o śmierci

tylko ślepy smak

i niemy dotyk

biegały między nami

gdy pogrążeni w sobie

leżeliśmy blisko

muszę

zajrzeć do jej wnętrza

zobaczyć co nosi

w środku

gdy spała

z otwartymi ustami

zajrzałem

i co

jak myślicie

co zobaczyłem

spodziewałem się

gałęzi

spodziewałem się

ptaka

spodziewałem się

domu

nad wodą wielką i cichą

A tam

na szklanej płycie

zobaczyłem parę

jedwabnych pończoch

mój Boże

kupię jej te pończochy

kupię

ale co zjawi się wtedy

na szklanej płycie

małej duszy

czy będzie to rzecz

której nie dotyka się

ani jednym palcem marzenia

5.„Madonna z lwem”

Przez ziemię można na osiołku

ale naprawdę jedzie Maria

na księżycu tłustym jak karp

i błyszczącym jak talerz golibrody

Drzewa Rodzaju podnoszą głowy

inicjałowe kwiaty wzdychają cudnie

bądź pochwalona – wołają ptacy

– dzień dobry – odpowiada królowa proroków

żona cieśli

Maria

ale najbardziej lubi podróżować

na płowym i wygimnastykowanym lwie

który idzie łagodnie i lekko

a kiedy grzywą potrząsa

strzelają oswojone pioruny

Ten lew jest nieludzko dobry

wszystko bierze poważnie

pod każdym drzewem węszy symbole

za Marię kroczy Angieł obosieczny

pełen słów ostatecznych

a trochę za nim ulubieniec Marii – Janioł

niesie za nią płaszcz i cień jej złożony we czworo

Janioł jest pulchny i dobroduszny

nie ma tylko słuchu

Już dojeżdżają

lew porykuje czując oborę pełną marchwi

na końcu bukszpanowego szpaleru

kolorowa bariera raju

„Księżniczka”

Księżniczka najbardziej lubi leżeć twarzą do podłogi. Podłoga pachnie prochem, woskiem i nie wiadomo – czym. W szparach księżniczka ukrywa swoje skarby i czerwony koralik, srebrny drucik i jeszcze coś, o czym nie mogę powiedzieć, bo poprzysiągłem.

Kaligula

Czytając stare kroniki, poematy i żywoty Pan Cogito doświadcza czasem

uczucia fizycznej obecności osób dawno zmarłych

Mówi Kaligula:

spośród wszystkich obywateli Rzymu

kochałem tylko jednego

Incitatusa - konia

kiedy wszedł do senatu

nieskazitelna toga jego sierści

lśniła niepokalanie wśród obszytych purpurą tchórzliwych morderców

Incitatus był pełen zalet

nie przemawiał nigdy

natura stoicka

myślę że nocą w stajni czytał filozofów

kochałem go tak bardzo że pewnego dnia postanowiłem go ukrzyżować

ale sprzeciwiała się temu jego szlachetna anatomia

obojętnie przyjął godność konsula

władzę sprawował najlepiej

to znaczy nie sprawował jej wcale

nie udało się nakłonić go do trwałych związków miłosnych

z drogi żoną moją Caesonią

więc nie powstała niestety linia cesarzy - centaurów

dlatego Rzym runął

postanowiłem mianować go bogiem

lecz dziewiątego dnia przed kalendami lutowymi

Cherea Korneliusz Sabinus i inni głupcy przeszkodzili tym zbożnym zamiarom

spokojnie przyjął wiadomość o mojej śmierci

wyrzucono go z pałacu i skazano na wygnanie

zniósł ten cios z godnością

umarł bezpotomnie

zaszlachtowany przez gruboskórnego rzeźnika z miejscowości Ancjum

o pośmiertnych losach jego mięsa

milczy Tacyt

8.Bajka japońska

Królewna Idianaki ucieka przed smokiem, który ma cztery łapy

purpurowe, a cztery złote. Królewicz Itanagi śpi pod drzewem.

Nie wie, w jakim niebezpieczeństwie znajdują się małe stopy Idianaki.

A smok jest coraz bliżej. Gna Idianaki do morza. W każdym oku ma

dziewięć czarnych piorunów. Królewicz Itanagi śpi.

Królewna rzuca za siebie grzebień. Staje siedemnastu rycerzy

i rozpoczyna się krwawa walka. Giną jeden po drugim. Zbyt długo

przebywali w czarnych włosach Idianaki. Zniewieścieli doszczętnie.

Królewicz Itanagi znalazł nad brzegiem morza ten grzebień. Zbudował

dla niego marmurowy grobowiec. Kto widział, aby dla grzebienia

budować grobowiec? Ja widziałem.

Działo się to w dzień drzewa i źrebca.

+++

Na polanie pod drzewem czekał Johann Kaspar Lavater

poznałem go po vatermörderze i pleśni na ustach

"Es ist schon spät wir müssen uns beeilen"

Okrętem? - zapytałem - "Si" i pokazał laską słońce

zgasło gwiazdy podeszły blisko i zaczęły syczeć

Biegliśmy po schodach na których stał tłum bosych ludzi

z otwartymi ustami Przez szczurze korytarze kryształowe sale

i puste ramy jak wybite oczy aż do pudła na kapelusze

Lavater podał mi rękę nigdy nie zapomnę dotyku

Wspinaliśmy się sapiąc po bawełnianej drabinie

za nami szedł ogień widziałem jego plecy i fioletowy kubrak

spadanie: jakby ktoś szybko przeglądał ilustrowaną książkę

Ocknąłem się nad siwym oceanem z ustami pełnymi włosów

ogień leżał na wznak z rozłupaną głową

Lavater był mniejszy niż zwykle

krzątał się koło trumny napełniał wodorostami

wsiedliśmy w nią i wtedy zaczęła się normalna podróż

OPOWIADANIE O STARYCH KOBIETACH

Lubię stare kobiety

brzydkie kobiety

złe kobiety

są solą ziemi

nie brzydzą się

ludzkimi odpadkami

znają odwrotną stronę

medalu

miłości

wiary

przychodzą i odchodzą

dyktatorzy błaznują

mają ręce splamione

krwią ludzkich istot

stare kobiety wstają o świcie

kupują mięso owoce chleb

sprzątają gotują

stoją na ulicy z założonymi

rękami

milczą

stare kobiety

są nieśmiertelne

Hamlet miota się w sieci

Faust gra rolę nikczemną i śmieszną

Raskolnikow uderza siekierą

stare kobiety są

niezniszczalne

uśmiechają się pobłażliwie

umiera bóg

stare kobiety wstają jak co dzień

o świcie kupują chleb wino rybę

umiera cywilizacja

stare kobiety wstają o świcie

otwierają okna

usuwają nieczystości

umiera człowiek

stare kobiety

myją zwłoki

grzebią umarłych

sadzą kwiaty

na grobach

lubię stare kobiety

brzydkie kobiety

złe kobiety

wierzą w życie wieczne

są solą ziemi

korą drzewa

są pokornymi oczami zwierząt

tchórzostwo i bohaterstwo

wielkość i małość

widzą w wymiarach właściwych

zbliżonych do wymagań

dnia powszedniego

ich synowie odkrywają Amerykę

giną pod Termopilami

umierają na krzyżach

zdobywają kosmos

stare kobiety wychodzą o świcie

do miasta kupują mleko chleb

mięso przyprawiają zupę

otwierają okna

tylko głupcy śmieją się

ze starych kobiet

brzydkich kobiet

złych kobiet

bo to są piękne kobiety

dobre kobiety

stare kobiety

są jajem

są tajemnicą bez tajemnicy

są kulą która się toczy

stare kobiety

są mumiami

świętych kotów

są małymi

wysychającymi źródłami

pomarszczonymi owocami

albo tłustymi

owalnymi buddami

kiedy umierają

z oka wypływa

łza

i łączy się

na ustach z uśmiechem

młodej dziewczyny

MODLITWA BOHATERÓW

Na brednię naszą i na naszą nędzę
Na zatwardziałość w naszym szaleństwie

I na naszego głodu głośny krzyk
Na dom nasz który opuściły sny

Na nasza mowę wielce bełkotliwą
Na rozpaczliwie niedorzeczną miłość

I na zikomość wszelkich naszych prac
Na koszmar nocy i na bezsen dnia

Na naszych mistrzów bezradnych i smutnych
Oraz na sędziów ponuro okrutnych

Na biedne matki dogorywające
Przez nasze winy chcące i niechcące

Na nasze serca obrzękłe wątroby
Na nasze wargi popękane szorstkie

Na roztrzęsione fatalnie ręce
Oraz na mózgi w daremnej męce

I na te płuca co bez powietrza
Na strach bezsenny na koszmarny zegar

Na wszystko co jest udziałem naszym
Błagamy wzgląd miej ironiczna Pani

To a Waterfowl

BY WILLIAM CULLEN BRYANT

Whither, 'midst falling dew,

While glow the heavens with the last steps of day,

Far, through their rosy depths, dost thou pursue

Thy solitary way?

Vainly the fowler’s eye

Might mark thy distant flight, to do thee wrong,

As, darkly seen against the crimson sky,

Thy figure floats along.

Seek’st thou the plashy brink

Of weedy lake, or marge of river wide,

Or where the rocking billows rise and sink

On the chaféd ocean side?

There is a Power, whose care

Teaches thy way along that pathless coast,—

The desert and illimitable air

Lone wandering, but not lost.

All day thy wings have fanned,

At that far height, the cold thin atmosphere;

Yet stoop not, weary, to the welcome land,

Though the dark night is near.

And soon that toil shall end,

Soon shalt thou find a summer home, and rest,

And scream among thy fellows; reeds shall bend,

Soon, o’er thy sheltered nest.

Thou’rt gone, the abyss of heaven

Hath swallowed up thy form, yet, on my heart

Deeply hath sunk the lesson thou hast given,

And shall not soon depart.

He, who, from zone to zone,

Guides through the boundless sky thy certain flight,

In the long way that I must trace alone,

Will lead my steps aright.

LINES WRITTEN IN OREGON

Esmeralda! Now we rest

Here, in the bewitched and blest

Mountain forests of the West.

Here the very air is stranger.

Damzel, anchoret and ranger

Share the woodland's dream and danger.

And to think I thought you dead!

(In a dungeon, it was said;

Tortured, strangled); but instead —

Blue birds from the bluest fable,

Bear and hare in coats of sable,

Peacock moth on picnic table.

Huddled roadsigns softly speak

Of lake Merlin, Castle Creek,

And (obliterated) Peak.

Do you recognize that clover?

Dandelions, l'or du pauvre?

(Europe, nonetheless, is over.)

Up the turf, along the burn,

Latin lilies climb and turn

Into Gothic fir and fern.

Cornfields have befouled the prairies

But these canyons laugh! And there is

Still the forest with its fairies.

And I rest where I awoke

In the sea shade — l'ombre glauque —

Of a legendary oak;

Where the woods get ever dimmer,

Where the Phantom Orchids glimmer —

Esmeralda, immer, immer!

EVENING

I heaved from my shoulder my pick and my shovel

into a corner of the barn,

I dried off my sweat, ambled out to greet sunset,

a bonfire cool and rosy-hued.

It peacefully blazed beyond towering beeches,

in between funereal boughs,

where fleetingly shimmered ineffable echoes

of a vibrant nightingale,

and a guttural din, choirs of toads, gutta-percha-like,

sang resilient on the pond.

It broke off. My forehead was trustingly, downily

brushed by the flight of a passing moth.

The hills grew more somber: there, flashed reassuringly

a twinkle of nocturnal lights.

In the distance, a train chugged and vanished. A lingering

whistle lingeringly died ...

The fragrance was grassy. Entranced I stood, thoughtless:

and, when the nebulous hoot was stilled,

I saw night had fallen, stars hung close above me,

and tears were streaming down my face.

THE UNIVERSITY POEM

`So then you're Russian? It's the first time

I have met a Russian ...'

And the lively, delicately bulging

eyes examine me. `You take your tea

with lemon, I already know.

I also know that you have icons

where you live, and samovars.'

A pretty girl. A British glow

spreads across her tender skin.

She laughs, she speaks at a quick clip:

`Frankly, our town is dullish,

though the river's charming!

Do you row?' Big girl,

with sloping shoulders, hands that are large,

bereft of rings.

Thus, at the vicar's, over tea,

brand-new acquaintances, we chat,

and I endeavor to be droll.

In troubling, dulcet worry lost

at the legs that she has crossed

and at her vivid lips I peer,

then, once again, I quickly shift

my cheeky gaze. She, as expected

has come with aunt, although the latter

is busy with her left-wing patter —,

and, contradicting her, the vicar,

a timid man (large Adam's apple)

with a brown-eyed, canine squint,

chokes upon a nervous cough.

3

Tea stronger than a Munich beer,

In the room the air is hazy,

In the hearth a flamelet lazy

gleams, like a butterfly on boulders.

I've overstayed - it's time to go now...

I rise; a nod, and then another,

I say good-bye without hand-thrusting,

For so demands the local custom;

I hurry down a step, and out

into a February day.

Out of the heavens, without a lull,

descends a ceaseless, two-week flow,

Isn't it true how very dull

an ancient student town can grow?

The houses - each more comely

than the next - whose ancient rosiness

gains cheer from bicycles reposing

near; the college gates by which

the bishop stands stonily inside his niche,

and higher, there is a black sun-like dial;

the fountains, hollow-sounding coolness,

the passageways, and then the barriers,

all iron roses with their thorns,

which, in the dark of early morn,

it is no easy task to climb;

and, right there, next door,

a tavern and an antique shop,

and beside a graveyard's tombstones

a thriving market in the square.

There is meat in hunks all pink;

the shiny fishes' uncooked stink;

and knives and pots; and also jackets
from wardrobes that shall remain nameless;
and, separate, in strange positions,
some crooked stands where they sold books
freeze motionless, as if concealing
some arcane alchemistic treatise;
one time I happened through this rubbish
to rummage, on a winter day,
when, adding to an exile's sadness,
it snowed, as in a Russian town —
I found some works by Pushkin, and
some Dahl upon a magic counter.

Behind this square's uneven outlines

there is a cinema, and thither

into the foggy depths we wandered,

where steeds midst swirls of dust rushed past

across the canvas screen of light,

the viewer magically alarming,

where, with a kiss's silhouette,

all ended at the proper time;

where tragedy was always sprinkled

with a beneficial lesson;

where droll and touching Charlie Chaplin

came mincing with his toes thrust out,

where, now and then, we chanced to yawn.

And, once again, the crooked alleys,

the gigantic age-old gates —

right in the center of the town,

a barber shop where they shaved Newton,

in ancient mystery enveloped,

the tavern known as the Blue Bull.

There, beyond the stream, the houses,

the century-old turf tramped down

into a dark-green, even carpet
to suit the needs of human games,
the wood-like sound of soccer kicks
in the cold air. Such was the world,
where I from Russian clouds was hurled.

8

TBC

DEFINITION OF LOVE

Definicja Miłości

Andrew Marvell, tłumaczenie Stanisław Barańczak

Ród mej miłości jest tak rzadki,

Jak jej intencja jest zawiła:

Ojcem jej Rozpacz; co do matki —

Czysta niemożność ją zrodziła.

Jedynie Rozpacz szczodrobliwa

Mogła tam popchnąć moje loty,

Gdzie się Nadzieja próżno zrywa

Na słabych skrzydłach z blaszki złotej.

A jednak mógłbym na wyżyny

Unieść się w ślad za moją duszą ,

Lecz los żelazna wbija kliny,

Co naszą więź rozciągłą kruszą.

Gdyż Los, zazdroszcząc doskonałym

Kochankom, zejść się im przeszkadza;

Na serc ich zjednoczeniu trwałym

Jego tyrańska cierpi władza.

Stalowym więc dekretem głosi,
Że trwać jak dwa bieguny mamy
I — choć się kręci na tej osi
Miłość — nigdy się nie spotkamy:

Chyba, że chwiejne niebo runie
Wprost do rozwartej piekieł paszczy

I, kładąc biegu na biegunie,
Nasz świat w plenisferę spłaszczy.

Linie miłości, choć odległe,
Gdy zbieżne, gdzieś się w końcu przetną:
Nasze, tak ściśle równoległe,
Nie kończą się, lecz się nie zetkną.

Miłość więc, co nas rozpłomienia,
Choć Los nam szkodzi i zazdrości,
Składa się z naszych dusz złączenia
I naszych gwiazd przeciwstawności.

The Definition of Love

BY ANDREW MARVELL

My love is of a birth as rare

As ’tis for object strange and high;

It was begotten by Despair

Upon Impossibility.

Magnanimous Despair alone

Could show me so divine a thing

Where feeble Hope could ne’er have flown,

But vainly flapp’d its tinsel wing.

And yet I quickly might arrive

Where my extended soul is fixt,

But Fate does iron wedges drive,

And always crowds itself betwixt.

For Fate with jealous eye does see

Two perfect loves, nor lets them close;

Their union would her ruin be,

And her tyrannic pow’r depose.

And therefore her decrees of steel

Us as the distant poles have plac’d,

(Though love’s whole world on us doth wheel)

Not by themselves to be embrac’d;

Unless the giddy heaven fall,

And earth some new convulsion tear;

And, us to join, the world should all

Be cramp’d into a planisphere.

As lines, so loves oblique may well

Themselves in every angle greet;

But ours so truly parallel,

Though infinite, can never meet.

Therefore the love which us doth bind,

But Fate so enviously debars,

Is the conjunction of the mind,

And opposition of the stars.

Portrait Of The Artist As A Prematurely Old Man

It is common knowledge to every schoolboy and even every Bachelor of Arts,
That all sin is divided into two parts.
One kind of sin is called a sin of commission, and that is very important,
And it is what you are doing when you are doing something you ortant,
And the other kind of sin is just the opposite and is called a sin of omission
    and is equally bad in the eyes of all right-thinking people, from
    Billy Sunday to Buddha,
And it consists of not having done something you shuddha.
I might as well give you my opinion of these two kinds of sin as long as,
    in a way, against each other we are pitting them,
And that is, don't bother your head about the sins of commission because
    however sinful, they must at least be fun or else you wouldn't be
    committing them.
It is the sin of omission, the second kind of sin,
That lays eggs under your skin.
The way you really get painfully bitten
Is by the insurance you haven't taken out and the checks you haven't added up
    the stubs of and the appointments you haven't kept and the bills you
    haven't paid and the letters you haven't written.
Also, about sins of omission there is one particularly painful lack of beauty,
Namely, it isn't as though it had been a riotous red-letter day or night every
    time you neglected to do your duty;
You didn't get a wicked forbidden thrill
Every time you let a policy lapse or forget to pay a bill;
You didn't slap the lads in the tavern on the back and loudly cry Whee,
Let's all fail to write just one more letter before we go home, and this round
    of unwritten letters is on me.
No, you never get any fun
Out of things you haven't done,
But they are the things that I do not like to be amid,
Because the suitable things you didn't do give you a lot more trouble than the
    unsuitable things you did.
The moral is that it is probably better not to sin at all, but if some kind of
    sin you must be pursuing,
Well, remember to do it by doing rather than by not doing.

FURTHER REFLECTIONS ON PARSLEY

Parsley
Is gharsley.

REFLECTION ON A WICKED WORLD

Purity
Is obscurity.

CELERY

Celery, raw
Develops the jaw,
But celery, stewed,
Is more quietly chewed.

JOHN DONNE

THE WILL.
by John Donne

BEFORE I sigh my last gasp, let me breathe,
Great Love, some legacies ; I here bequeath
Mine eyes to Argus, if mine eyes can see ;
If they be blind, then, Love, I give them thee ;
My tongue to Fame ; to ambassadors mine ears ;
To women, or the sea, my tears ;
Thou, Love, hast taught me heretofore
By making me serve her who had twenty more,
That I should give to none, but such as had too much before.

My constancy I to the planets give ;
My truth to them who at the court do live ;
My ingenuity and openness,
To Jesuits ; to buffoons my pensiveness ;
My silence to any, who abroad hath been ;
My money to a Capuchin :
Thou, Love, taught'st me, by appointing me
To love there, where no love received can be,
Only to give to such as have an incapacity.

My faith I give to Roman Catholics ;
All my good works unto the Schismatics
Of Amsterdam ; my best civility
And courtship to an University ;
My modesty I give to soldiers bare ;
My patience let gamesters share :
Thou, Love, taught'st me, by making me
Love her that holds my love disparity,
Only to give to those that count my gifts indignity.

I give my reputation to those
Which were my friends ; mine industry to foes ;
To schoolmen I bequeath my doubtfulness ;
My sickness to physicians, or excess ;
To nature all that I in rhyme have writ ;
And to my company my wit :
Thou, Love, by making me adore
Her, who begot this love in me before,
Taught'st me to make, as though I gave, when I do but restore.

To him for whom the passing-bell next tolls,
I give my physic books ; my written rolls
Of moral counsels I to Bedlam give ;
My brazen medals unto them which live
In want of bread ; to them which pass among
All foreigners, mine English tongue :
Though, Love, by making me love one
Who thinks her friendship a fit portion
For younger lovers, dost my gifts thus disproportion.

Therefore I'll give no more, but I'll undo
The world by dying, because love dies too.
Then all your beauties will be no more worth
Than gold in mines, where none doth draw it forth ;
And all your graces no more use shall have,
Than a sun-dial in a grave :
Thou, Love, taught'st me by making me
Love her who doth neglect both me and thee,
To invent, and practise this one way, to annihilate all three

KENNETH REXROTH

Vulture

St. Thomas Aquinas thought

That vultures were lesbians

And fertilized by the wind.

If you seek the facts of life,

Papist intellectuals

Can be very misleading

Seal

The seal when in the water

Is a slippery customer

To catch. But when he makes love

He goes on dry land and men

Kill him with clubs.

To have a happy love life,

Control your environment

Raccoon

The raccoon wears a black mask,

And he washes everything

Before he eats it. If you

Give him a cube of sugar,

He'll wash it away and weep.

Some of life's sweetest pleasures

Can be enjoyed only if

You don't mind a little dirt.

Aardvark

The man who found the aardvark
Was laughed out of the meeting
Of the Dutch Academy.
Nobody would believe him.
The aardvark had its revenge —
It returned in dreams, in smoke,
In anonymous letters.
One day somebody found out
It was in Hieronymus
Bosch all the time. From there it
Had sneaked off to Africa.

W. H. AUDEN

THE FALL OF ROME

(for Cyril Connolly)

The piers are pummelled by the waves;
In a lonely field the rain
Lashes an abandoned train;
Outlaws fill the mountain caves.

Fantastic grow the evening gowns;
Agents of the Fisc pursue
Absconding tax-defaulters through
The sewers of provincial towns.

Private rites of magic send
The temple prostitutes to sleep;
All the literati keep
An imaginary friend.

Cerebrotonic Cato may
Extol the Ancient Disciplines,
But the muscle-bound Marines
Mutiny for food and pay.

Caesar’s double-bed is warm
As an unimportant clerk
Writes I DO NOT LIKE MY WORK
On a pink official form.

Unendowed with wealth or pity,
Little birds with scarlet legs,
Sitting on their speckled eggs,
Eye each flu-infected city.

Altogether elsewhere, vast
Herds of reindeer move across
Miles and miles of golden moss,
Silently and very fast.

La vie antérieure
Charles Baudelaire

J'ai longtemps habité sous de vastes portiques
Que les soleils marins teignaient de mille feux
Et que leurs grands piliers, droits et majestueux,
Rendaient pareils, le soir, aux grottes basaltiques.

Les houles, en roulant les images des cieux,
Mêlaient d'une façon solennelle et mystique
Les tout-puissants accords de leur riche musique
Aux couleurs du couchant reflété par mes yeux.

C'est là que j'ai vécu dans les voluptés calmes,
Au milieu de l'azur, des vagues, des splendeurs
Et des esclaves nus, tout imprégnés d'odeurs,

Qui me rafraîchissaient le front avec des palmes,
Et dont l'unique soin était d'approfondir
Le secret douloureux qui me faisait languir.

L’IMPRÉVU

Harpagon, qui veillait son père agonisant,

Se dit, rêveur, devant ces lèvres déjà blanches :

« Nous avons au grenier un nombre suffisant,

Ce me semble, de vieilles planches ? »




Célimène roucoule et dit : « Mon cœur est bon,

Et naturellement, Dieu m’a faite très belle. »

- Son cœur ! cœur racorni, fumé comme un jambon,

Recuit à la flamme éternelle !




Un gazetier fumeux, qui se croit un flambeau,

Dit au pauvre, qu’il a noyé dans les ténèbres :

« Où donc l’aperçois-tu, ce créateur du Beau,

Ce Redresseur que tu célèbres ? »




Mieux que tous, je connais certain voluptueux

Qui bâille nuit et jour, et se lamente et pleure,

Répétant, l’impuissant et le fat : « Oui, je veux

Être vertueux, dans une heure ! »




L’horloge, à son tour, dit à voix basse : « Il est mûr,

Le damné ! J’avertis en vain la chair infecte.

L’homme est aveugle, sourd, fragile, comme un mur

Qu’habite et que ronge un insecte ! »




Et puis, Quelqu’un paraît, que tous avaient nié,

Et qui leur dit, railleur et fier : « Dans mon ciboire,

Vous avez, que je crois, assez communié,

À la joyeuse Messe noire ?




Chacun de vous m’a fait un temple dans son cœur ;

Vous avez, en secret, baisé ma fesse immonde !

Reconnaissez Satan à son rire vainqueur,

Énorme et laid comme le monde !




Avez-vous donc pu croire, hypocrites surpris,

Qu’on se moque du maître, et qu’avec lui l’on triche,

Et qu’il soit naturel de recevoir deux prix,

D’aller au Ciel et d’être riche ?




Il faut que le gibier paye le vieux chasseur

Qui se morfond longtemps à l’affût de la proie.

Je vais vous emporter à travers l’épaisseur,

Compagnons de ma triste joie,




À travers l’épaisseur de la terre et du roc,

À travers les amas confus de votre cendre,

Dans un palais aussi grand que moi, d’un seul bloc,

Et qui n’est pas de pierre tendre ;




Car il est fait avec l’universel Péché,

Et contient mon orgueil, ma douleur et ma gloire ! »

- Cependant, tout en haut de l’univers juché,

Un ange sonne la victoire




De ceux dont le cœur dit : « Que béni soit ton fouet,

Seigneur ! que la douleur, ô Père, soit bénie !

Mon âme dans tes mains n’est pas un vain jouet,

Et ta prudence est infinie. »




Le son de la trompette est si délicieux,

Dans ces soirs solennels de célestes vendanges,

Qu’il s’infiltre comme une extase dans tous ceux 

Dont elle chante les louanges.

Search This Blog

La Fuente de la Poesía

Poetry

Dream Song 4

Wykup na giełdzie wszystkie akcje!
Zaskocz swą koronacją nację,
Tryumf zapewnia admirację.

WINTERREISE / PODRÓŻ ZIMOWA. WIERSZE DO MUZYKI FRANZA SCHUBERTA

Do ptaka wodnego

WILLIAM CULLEN BRYANT, TŁUMACZENIE: STANISŁAW BARAŃCZAK

TREN DLA RYMOTWÓRCÓW - WILLIAM DUNBAR

LAMENT FOR THE MAKERS

FIOLETOWA KROWA

ZBIEGNIEW HERBERT

OPOWIADANIE O STARYCH KOBIETACH

MODLITWA BOHATERÓW

LINES WRITTEN IN OREGON

EVENING

THE UNIVERSITY POEM

DEFINITION OF LOVE

Definicja Miłości

The Definition of Love

FURTHER REFLECTIONS ON PARSLEY

REFLECTION ON A WICKED WORLD

CELERY

JOHN DONNE

KENNETH REXROTH

W. H. AUDEN

THE FALL OF ROME

La vie antérieure

L’IMPRÉVU

Comments

Post a Comment

Poetry

Dream Song 4

Wykup na giełdzie wszystkie akcje!Zaskocz swą koronacją nację,Tryumf zapewnia admirację.

WINTERREISE / PODRÓŻ ZIMOWA. WIERSZE DO MUZYKI FRANZA SCHUBERTA

Do ptaka wodnego

WILLIAM CULLEN BRYANT, TŁUMACZENIE: STANISŁAW BARAŃCZAK

TREN DLA RYMOTWÓRCÓW - WILLIAM DUNBAR

LAMENT FOR THE MAKERS

FIOLETOWA KROWA

ZBIEGNIEW HERBERT

OPOWIADANIE O STARYCH KOBIETACH

MODLITWA BOHATERÓW

LINES WRITTEN IN OREGON

EVENING

THE UNIVERSITY POEM

DEFINITION OF LOVE

Definicja Miłości

The Definition of Love

FURTHER REFLECTIONS ON PARSLEY

REFLECTION ON A WICKED WORLD

CELERY

JOHN DONNE

KENNETH REXROTH

W. H. AUDEN

THE FALL OF ROME

La vie antérieure

L’IMPRÉVU

Comments

Post a Comment

Wykup na giełdzie wszystkie akcje!
Zaskocz swą koronacją nację,
Tryumf zapewnia admirację.